Okres powojenny przyniósł ze sobą na początku zastój nowych konstrukcji, co najwyżej dokańczanie starych i dalekie ich udoskonalanie tak jak np. radziecki T-54, którego wersja rozwojowa T-55 była produkowana do roku 1981. Nowe impulsy pojawiły się w latach sześćdziesiątych. W tym okresie zanikł definitywnie podział na czołgi lekkie, średnie i ciężkie, a za to wykształciła się koncepcja MBT – Main Battle Tank – czołgu podstawowego. Wtedy pojawiły się i weszły do masowego użycia nowe wynalazki zasadniczo zmieniające wygląd pola bitwy. Pierwsze śmigłowce bojowe i PPK, czyli przeciwpancerne pociski kierowane. Na początku kierowanie było przewodowe z czasem użyto lasera jako środka naprowadzającego. Wtedy Armia Radziecka wprowadziła czołgi T-62 z armatami gładkolufowymi, zamiast gwintowanych. Stabilizacja armat, na początku tylko w pionie, potem także w poziomie stała się normą. W latach 70. nastąpił gwałtowny skok w technice, pojawiły się nowe rodzaje pancerzy niestalowych, termowizory, dalmierze laserowe określające odległość z dokładnością do kilku centymetrów oraz... nowe rodzaje środków przeciwpancernych.