Przez lata najpowszechniejszy był podział czołgów ze względu na ich masę. W tej klasyfikacji wyróżniano:

• czołgi lekkie – o masie 8-20t (np. PzKpfw I, 7TP)
• czołgi średnie – o masie 30-50t (np. T-34, M4 Sherman)
• czołgi ciężkie – o masie 50t (np. IS-2, PzKpfw VI Tiger)

Rzadziej dzielono czołgi ze względu na kaliber głównego uzbrojenia:

• czołgi uzbrojeniem lekkim - kaliber do 76 mm (np. PzKpfw III)
• czołgi uzbrojeniem średnim - kaliber 90 - 105 mm (np. T-34/85)
• czołgi uzbrojeniem ciężkim - kaliber 120mm i więcej (np. IS-2

Klasyfikacje te były w praktyce umowne i różne w różnych armiach^[2], zaś różnice między najnowszymi czołgami średnimi i nieprodukowanymi już czołgami ciężkimi zatarły się. Ze względu na przeznaczenie taktyczne obecnie czołgi dzieli się na:

• czołgi liniowe (bojowe, podstawowe) (np. T-72, Leopard 2, M1 Abrams)
• czołgi specjalne, przeznaczone, dzięki specjalnemu wyposażeniu do wykonywania zadań specjalnych (czołgi ze specjalnym uzbrojeniem, wyposażeniem), w niektórych armiach wyróżnia się ponadto czołgi powietrznodesantowe

 

Niekiedy słowo "czołg" stanowi część nazwy, która określa pojazd nie będący de facto czołgiem. Przykładem są czołgi przeciwlotnicze będące formą samobieżnych dział przeciwlotniczych.